Reviews: Miles of Music: "His vocals on his songs of exult and sorrow -- similar to the finest haunting moments of Richard Buckner `Devotion and Doubt` -- are wrapped like a warm blanket by the arrangements with the occasional foray into feedback-drenched guitar work." Jeff Weiss The Other Paper: "McCoy, the titular frontman and guitarist, is a towering presence in person, but on the record his size is eclipsed by the power of his own voice. With a gentle, poetic style, the obvious point of reference is the hallowed romanticism of Nick Drake or Jeff Buckley. However, whereas many singers clumsily mimic Buckley's ethereal high notes and aching lows, McCoy seems to come by it more honestly and naturally. A highlight of the well-played album comes as McCoy hits those quivering highs during the Beatles-esque "Westgate." You can't help but get a shiver down your spine. As a counterpoint, McCoy's rattling lower vocal register is soemthing akin to the Lemonheads or the Doves. Acoustic opening track, "Awake and Under" could pass for a lost highlight from the Billy Bragg and Wilco collections of lost Woody Guthrie songs. Floating by like a half-finished thought, "Girl by the Water" calls to mind the melancholy charm of Joe Pernice or Columbus's own Moviola. The song seems to start and end in the middle, adding to its foggy, dreamlike quality. Despite the heartbroken air, the songs always have an optimistic twist, often courtesy of a warm organ line or graceful guitar run. Although McCoy steals the show, the Gospel truly is a top-notch collective. A lush mix of mostly acoustic guitars, bass and keys, the stellar accompaniment doesn't overshadow McCoy, but it doesn't fade into the background, either. It's a beautiful balance - a well-heeled blend of alt-country, folk, pop and good old-fashioned Midwestern loneliness. If this record is any indication, Chris McCoy adn the Gospel won't be overlooked much longer." -Karen E. Graves The Alive: "Buoyed by his four backing musicians, the tunes rise above the folk rock fray and become something special. On Colder Chicago Sept. Hyms, McCoy's baritone moan is bolstered by clever, elegant arrangements that hide in the background and emerge with repeat listens. The Gospel — Matt Wagner on guitar, Jess Faller on keyboards, Mark Miller and Matt Carter on bass and drums, respectively — has done its job exceptionally well. Tasteful flourishes such as the piano introduction to "Pages I Fall In" and the guitar flares of "No Devil" are graceful brushstrokes on McCoy's Midwestern canvas." wecolumbus.com: "His songs are crafted with a nod towards and older folk, even soul, tradition, where lyrics detail the bottomless sorrows of heartbreak and the highs of exultation. The songs have the fortitude to stand alone in the sparseness of Chris’s solo performances, but when fleshed out by the rather talent-packed backing band The Gospel, they take on the whip-cracked energy of American rock and roll vigor. McCoy is an able penman, but probably most noted for accomplished guitar playing and his lustrous, suede-like voice. He waivers between haunting and downright moving as he progresses from whispers to a full on howl. The backing band is aptly named, as there often is a spirituality, almost revival quality about some of the songs, and the name aptly implies a certain soulfulness apparent in the music." Smother.net: "His songwriting is deft and clever often exhausting your imagination with a few imaginative twirls" http://www.rootstime.be Richard Buckner, Nick Drake, Jeff Buckley, Wilco, Woody Guthrie, Beatles: all names where Chris McCoy & The gospel is compared. That is not the firsts the besten. And with that the lat also very high for this artist Columbus is laid, Ohio. To be particularly powerful, warm, haste velvet voice sound flows effortlessly doorheen the beautiful arrangements of 9 the songs on this debuutalbum Colder Chicago Sept. Hymns. Romantic that are liefdesliedjes sung with the typical high notes which you would entrust normally only to Jeff Buckley and that you sometimes cold shivers hunt doorheen the ruggemerg. In the acoustic opening number "Awake And Under" goes its voice then posts to grasp in the bottom regionen and also at those registers McCoy are impressive. This has been intensely sung a song which also on an album of mark of Lanegan could have stood. The melancholic "Girl By The water" spreads much fog concerning the real intentions with the text of the song: full of hartepijn, but nevertheless also with an optimistic note on melodietje that floats on a warm organ sound or gentle gitaarriff. But also the accompaniment link The gospel comes very strongly from the angle. With their they celebrate requirements on balanced wise their own plaatsje on frontally beside zanger Chris McCoy with their music which is a mix of alto alt-country, folk and headstock music. They add that zest extra to numbers such as "pages I Fall" by beautiful pianointro or in "No Devil" where subtle the gitaarstukjes picture of the song makes fit in real complete. Also if text writer comes McCoy with considerably intimistische schrijfsels who you a can in its heart and soul grants. The group has worked three years for this album. This not too overhaaste takes them have largely given the time to embellish the songs ongoing and as a result also to improve. All this makes of Colder Chicago Sept. Hymns to advise a CD put for all liefhebbers of intimate, well sung and musical cleverly in each other songs. The continuator to this time this way long in itself will not let wait. The lords communicate on their Internet site that number 2 there during the summer holiday will arrive. We must therefore not too much tolerated practise before we will get more of this lekkers passed. Beautiful plate for your collectie, but judgement especially himself after bel onion phthisis of some tracks on the cDBaby Internet site. http://www.hanx.net Chris McCoy & The Gospel - Colder Chicago Sept. Hymns U had het wellicht al gezien? In Het Jaarlijstje van Bill Alletzhauser (The Hiders) staat deze plaat op nummer vijf. Het debuut van Chris McCoy & The Gospel. McCoy, een boomlange man met bijna even lange blonde haren, speelde reeds met menig Act Van Betekenis. Zoals Richard Bruckner, Jason Molina en Tim Easton. Zo hebben we althans vernomen. Twee akoestische solo ep’s, live opgenomen, heeft hij op zijn naam staan. Daar kan nu Colder Chicago Sept. Hymns aan worden toegevoegd. De stem van Chris McCoy doet sterk denken aan die van Robert Vaughn (die met The Shadows en later ook met The Dead River Angels eind jaren tachtig, begin jaren negentig drie prachtige platen afleverde). Maar of u, gezien de nog altijd in obscuriteit verkerende Vaughn hier iets aan hebt? Anders gezegd dan: een bariton met lichte roestplekjes. Eerder naar binnen dan naar buiten gezongen liedjes waarin je de kracht en de herrie hoort die de band op het podium laat horen. Het viertal van The Gospel speelt voortreffelijk. Met trefzekere handen bouwen ze subtiele spanningsbogen rondom de stem en het akoestische gitaarspel van McCoy. Die in voordracht wel wat doet denken aan iemand als Joe Pernice vanwege een zweem van melancholie. Tekenend voor McCoy’s veelzijdigheid is dat Slayer op zijn MySpacePagina onder de vrienden te vinden is. Niet dat je daar iets op Colder Chicago Sept. Hymns van terughoort, want met trashmetal heeft dit album helemaal niets van doen. Al wil McCoy ons middels zijn verwijzing naar de muziek die hij met The Gospel speelt, acoustic / rock / death metal anders doen geloven… Negen liedjes staan er op Colder Chicago Sept. Hymns en hoewel er niet één zich boven de anderen verheft, is dit toch een uitermate consistent album. McCoy wijst ergens op de invloed van de twee Jeff’s op zijn muziek. Tweedy en Lynne. Minder experimenteel dan de eerste en minder uitbundig zwierend dan de tweede weet hij inderdaad het midden tussen het werk deze twee heren te houden. Je hoort direct dat Colder Chicago Sept. Hymns een bijzonder mooi album is, maar het duurt even voordat de liedjes een eigen leven gaan leiden. Ik ben benieuwd of McCoy net als ik Mastodon bovenaan zijn Jaarlijstje heeft staan… (Wim Boluijt) http://www.altcountry.nl Chris McCoy oogt als een hippiecowboy; ouderwets lang haar, druipsnor, cowboyhoed, denim. Zo zagen we ze het liefst in de vroege jaren zeventig; zo zie ik ze nu ook graag, als ik eerlijk ben. Chris McCoy, een singer-songwriter uit Columbus, Ohio is dus mijn man. Met Colder Chicago Sept. Hymns (Beachhouse Records) heeft-ie bovendien een prachtige plaat afgeleverd. In een rustieke, elektrische sound brengen McCoy en zijn Gospel melancholieke countryrockliedjes, die opvallen door hun fijnzinnige constructies. McCoy heeft zijn liedjes samen met zijn vierkoppige begeleidingsband in zijn eigen huis in Columbus opgenomen. A fine job, want Colder Chicago Sept. Hymns klinkt als een klok. McCoy heeft de stem en lijzigheid van Evan Dando; zijn dictie komt dicht in de buurt van Mark Lanegan: gebutst, donker en downbeat. De romantiek van verval klinkt sterk door in indringende prachtsongs als XVII, Pages I Fall In en Tonight, This All Is Over. De rest mag er overigens ook zijn; sfeervolle rootssongs met een melancholische inslag, prachtig ingekleurd met orgel, melodica en opvallend warm gitaarspel. Maar ondanks deze lovende woorden moet ik de Altcountry-lezer wel waarschuwen voor de korte speelduur van tegen de 35 minuten. Het is de enige smet op deze kleurrijke en sfeervolle cd. Ik zei het al: Chris McCoy is mijn man. (Wiebren Rijkeboer)